μην φτάσει το Τριφύλλι στο επίπεδο της μαραζωμένης ουραγού του πρωταθλήματος.
Δεν είναι ψέματα όσα διαβάζουν τούτες τις ημέρες οι φίλοι του Παναθηναϊκού στις εφημερίδες (αν τα διαβάζουν, διότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα ειδικά στις γιορτές που μπορούμε να αποτινάξουμε έστω για λίγο ή πλασματικά την ακαταμάχητη ορισμένες φορές αίσθηση μιζέριας που μας κατακλύζει με τα δικά μας ή με των φίλων και συγγενών μας τα βάσανα).
Είναι αλήθεια, λοιπόν, πως το πλάνο των διοικούντων προβλέπει «κούρεμα» ύψους 50% το καλοκαίρι στο μπάτζετ για το αγωνιστικό τμήμα. Είναι αλήθεια ότι το μαζικό κύμα φυγής των παικτών δεν θα το δούμε στην αυγή, αλλά στην άνοιξη του 2013, μόλις τελειώσει το πρωτάθλημα. Πολλοί εξ αυτών, άλλωστε, έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει και ήδη κάνουν τον δικό τους σχεδιασμό για τις επιλογές της επόμενης επαγγελματικής στέγης τους. Είναι αλήθεια ότι ο Παναθηναϊκός θέλει στην επόμενη διετία της «βίαιης προσαρμογής», να λειτουργήσει ως άλλος Ατρόμητος.
Με ενδεκάδα βασισμένη σε Ελληνες παίκτες, με διεκδίκηση του Κυπέλλου, με συμμετοχή στην πεντάδα και στην Ευρώπη, χωρίς χρέη στους αθλητές, ενδεχομένως με μια – δυο πωλήσεις στο εξωτερικό. Και, ναι, είναι αλλόκοτο αυτό, αλλά αναγκαίο. Ισως, μάλιστα, αυτό το «κούρεμα» να ήταν απαραίτητο και το προηγούμενο καλοκαίρι για να μην είναι τόσο «βίαιη» η προσαρμογή τώρα και τον Ιούνιο του 2013. Επιλέχθηκε τότε ο «μέσος» δρόμος: και λίγες μεταγραφές (οι περισσότερες αχρείαστες όπως αποδείχθηκε δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό) και ελαφρά μείωση του μπάτζερ. Μετακυλήθηκαν οι οφιλές, πήρε με χίλια ζόρια την άδεια από την UEFA, διέσωσε την αξιοπρέπειά του.
Άλλη επιλογή, όμως, για να μην γίνει «ΑΕΚ» ο Παναθηναϊκός δεν έχει. Τούτη τη σεζόν λειτουργεί όπως πέρυσι και πρόπερσι η Ενωση. Με «καμουφλάζ». Με διακανονισμούς. Και με μεταγραφές και με Ευρώπη (ένας Θεός ξέρει πώς είχε πάρει την άδεια το καλοκαίρι του 2011 η ΑΕΚ…), αλλά και με ελάχιστα χρήματα και με «συγκράτηση», όχι συρρίκνωση του χρέους. Ετσι, όμως, δεν καλύπτεται η τρύπα. Ετσι, δεν καλύπτονται 28 εκατ. ευρώ χρέη που άφησαν στην ΠΑΕ οι πολυμετοχικοί και οι τελευταίοι 15 μήνες του Γιάννη Βαρδινογιάννη.
Η απόφαση, λοιπόν, είναι σωστή, αναγκαία, απαραίτητη για να επιβιώσει ο Παναθηναϊκός και να μην «σκάσει» στα χέρια της «Συμμαχίας». Μπας και καταφέρει να μην επαληθευτεί η… «προφητεία» του Χρήστου Παναγόπουλου σε προ διμήνου ΔΣ, όταν είχε πει ότι «του χρόνου μπορεί να μην παίξουμε στην Ευρώπη». Διότι έτσι όπως πορεύεται ο Παναθηναϊκός, δεν θα παίξει στο Europa League και θα στερηθεί σημαντικών εσόδων και έμμεσης διαφήμισης παικτών προς πώληση, εκτός ασφαλώς του πλήγματος του πρεστίζ του και της απογοήτευσης των οπαδών του.
Το θέμα, όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, είναι Ο ΤΡΟΠΟΣ. Η ΑΕΚ ξεπούλησε ό,τι είχε και δεν είχε. Οσο – όσο. Οπου φύγει – φύγει! Εδιωξε και έναν – δυο έμπειρους που θα μπορούσε να κρατήσει αντί να πάρει τον γίγαντα Φουρτάδο και τον Κατσικοκέρη (Γεωργέας – Καφές, μαζί με το τέλος καριέρας για Δέλλα – «Λύμπε») και έτσι διαλύθηκε η όποια συνοχή της ομάδας στα αποδυτήρια και έγινε Νο 1 σύμβολο επειδή αγαπάει υπερβολικά την “Ενωση” ο Μιχάλης Παυλής και… κάπτεν ο Γιάννης Κοντοές που τελικά κατέθεσε προσφυγή!
Ο Παναθηναϊκός θα κληθεί το καλοκαίρι να βρει έναν άλλο τρόπο. Από προσφυγές δεν κινδυνεύει σε μεγάλο βαθμό: οι Ελληνες παίκτες είναι πάντα «καλόβολοι» και επειδή δεν θέλουν τη ρεtσινιά του «κακού» που «έκοψε» την ομάδα από την UEFA δύσκολα θα πιέσουν καταστάσεις όπως επί παραδείγματι ο Μπουμσόνγκ ή ο Λέτο. Μακάρι να ήταν όλοι σαν τον Ζιλμπέρτο Σίλβα που ακόμη είναι αμφίβολο αν έχει πληρωθεί το σύνολο των δεδουλευμένων του…
Ο κίνδυνος είναι εδώ, όχι μακριά. Ο Παναθηναϊκός, αν πουλήσει Λάζαρο, Καρνέζη, Μαυρία και αποχωρήσουν οι Σπυρόπουλος – Βύντρα (αυτή τη στιγμή αμφότεροι δεν έχουν διάθεση παραμονής το καλοκαίρι, αλλά αυτά αλλάζουν, ανάλογα και με την εφαρμογή του νόμου περί προσφοράς και ζήτησης) θα μείνει με ένα σύνολο που θα αποτελείται ως επί το πλείστον από νέους + ξένους, από το οποίο τούτη τη στιγμή οι πιο ισχυρές προσωπικότητες και τα πιο θετικά στοιχεία στα αποδυτήρια είναι ο Γιούρκας και ο Κοτσόλης.
Τι πρέπει να κάνει; Να αποφασίσει γρήγορα (πριν από τον Απρίλιο) αν του κάνει το σχήμα με Σαμαρά – Χουάν για το μεταβατικό στάδιο των δύο ετών (σε διαφορετική περίπτωση να ψάξει για προπονητή διατηρώντας τον Ρότσα στην Ακαδημία ). Να φτιάξει πλάνο με εναλλακτικές επιλογές, να επικοινωνήσει στην κοινωνία των μάνατζερς και των ομάδων ότι δεν ξεπουλάει, θέτοντας ρεαλιστικό πλαίσιο τιμής πώλησης για ορισμένους παίκτες. Να διατηρήσει στο ρόστερ του έναν κορμό, καταβάλλοντας προσπάθεια απεγκλωβισμού από τα «μεγάλα» συμβόλαια ή κάνοντας περικοπές, δίνοντας, όμως, παράλληλα μεγάλο μέρος των οφειλομένων στους παίκτες που θα «κουρευτούν».
Για να συμβούν όλα αυτά και να μην βυθιστεί ο Παναθηναϊκός στα χρέη (αντιθέτως, βλέποντας ως στόχο από την προσεχή σεζόν τη σταδιακή μείωσή του), θα πρέπει να είναι απολύτως ειλικρινής προς τους φίλους της ομάδας. Αν εκείνοι δεν συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο, δεν θα βοηθήσουν τη «Συμμαχία» από το υστέρημά τους και την ομάδα με την παρουσία τους στο γήπεδο.
Και ίσως σ’ αυτό το πλαίσιο χρειαστεί να αλλάξει πολιτική ο Γιάννης Αλαφούζος. Ισως χρειαστεί να «σπάσει αυγά» με ορισμένους μετόχους – αμετόχους των οποίων αρχικά ήθελε το «πράσινο φως» (δηλαδή τουλάχιστον την ανοχή τους, όχι την πολεμική τους), γιατί είχε… τρομάξει το μάτι του με όσα είχε δει να συμβαίνουν στον τριετή εμφύλιο που έφερε τον Παναθηναϊκό στο σημείο που τον έφερε. Ισως αυτό το καλοκαίρι να χρειαστεί να μιλήσει με ονόματα και διευθύνσεις για το ποιοι και πώς δημιούργησαν αυτή την κατάσταση. Σίγουρα τα μέτωπα που έχει ανοιχτά δεν είναι και λίγα και το τελευταίο που θα ήθελε είναι να ανοίξει περισσότερα.
Εχει όμως, ένα ανεκμετάλλευτο προς το παρόν πλεονέκτημα: όσοι (σχεδόν όλοι δηλαδή) του καταλογίζουν σφάλματα («έχουμε κάνει λάθη» έχει πει δύο φορές τον τελευταίο ενάμιση μήνα ο ίδιος) είναι πλέον βέβαιοι ότι δεν πρόκειται για «μπροστινό» κανενός, ότι δεν εξυπηρετεί συμφέροντα κανενός. Ότι «μπήκε» από την παναθηναϊκή τρέλα του με στόχο το «σωσίβιο», όταν οι καπεταναίοι είχαν υποστείλει τη σημαία.
Το ίδιο ισχύει και για την συντριπτική πλειονότητα των φίλων του Παναθηναϊκού: δεν εξυπηρετούν κανένα συμφέρον. Ως τώρα, όμως, δεν τους έχει ευαισθητοποιήσει η προσπάθειά του. Σωστή πολιτική (μέχρι ενός σημείου πάντα) η καλή σχέση με τους οργανωμένους: είπαμε, δεν ήθελε μέτωπα, ήθελε ενότητα. Όμως οι οργανωμένοι αποτελούν λιγότερο από το 1/100 των φίλων της ομάδας… Αν βρει «κώδικα» μαζί τους, μιλήσει ανοιχτά όπως κάνει εδώ και δύο μήνες, αν αποφύγει τις υπερβολές και αξιολογεί πιο ψύχραιμα και λογικά όσα ακούει από δεκάδες «παρατρεχάμενους» που… είδαν φως και μπήκαν στο παναθηναϊκό περιβάλλον του, αν εμπιστευτεί κυρίως όσους ξέρουν ποδόσφαιρο σ’ αυτή την ομάδα και όχι τους «γυρω – γύρω», θα αυξήσει τις πιθανότητες αποφυγής νέων δανείων και θα βάλει τις βάσεις είτε για να πραγματοποιήσει το όνειρό του («ομάδα των οπαδών – οπαδοί της ομάδας») είτε να καταστήσει τον Παναθηναϊκό ελκυστικό και βιώσιμο για αξιόπιστους , σοβαρούς επενδυτές. Και οι δυο δρόμοι θα συνιστούν επιτυχία. Προς το παρόν δεν έχει ανοίξει κανένας.
πηγή:http://www.gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Eυχαριστούμε για το σχόλιο σας!