Ο Αντε Ρουκάβινα και ο Μάριο Γκαλίνοβιτς αποτελούν δύο ακόμα Κροάτες που δεν κατάφεραν να στεριώσουν στον Παναθηναϊκό.
Ο Αντε Ρουκάβινα παρουσιάστηκε και επίσημα από τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Στις πρώτες του δηλώσεις έπλεξε το εγκώμιο του Παναθηναϊκού, στον οποίο όμως δεν κατάφερε να αποδώσει τα αναμενόμενα. Μια από τα ίδια και ο Μάριο Γκαλίνοβιτς, ο οποίος δεν κατάφερε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στα χρόνια που βρίσκεται στον Παναθηναϊκό και από τα μέσα της περσινή χρονιάς αποτελεί ουσιαστικά ξένο σώμα. Με εξαίρεση τον εκπληκτικό -ως ποδοσφαιριστή- Βέλιμιρ Ζάετς, κανείς από τους υπόλοιπους Κροάτες που έχουν αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό δεν έχουν καταφέρει να καθιερωθούν. Με εξαίρεση κάποιες «μαγείες» του Αλιόσα Ασάνοβιτς, οι περισσότεροι δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του τριφυλλιού.
Βέλιμιρ Ζάετς
Ο μοναδικός Κροάτης που δικαίωσε πλήρως τις προσδοκίες. Ο αρχηγός της -πάλαι ποτέ- Εθνική Γιουγκοσλαβίας ήρθε στον Παναθηναϊκό μετά από μια τεράστια 10ετή καριέρα στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ, αποτελώντας μία από τις μεγαλύτερες μεταγραφές στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στην πρώτη του μόλις χρονιά στην ομάδα έφτασε μέχρι τους «4» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου και ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από τη Λίβερπουλ. Συνολικά, κατέκτησε ένα Πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα με τον Παναθηναϊκό, ενώ το 1986, ως παίκτης του τριφυλλιού, ανακηρύχτηκε κορυφαίος παίκτης της Γιουγκοσλαβίας. Με την Εθνική αγωνίστηκε 40 φορές, παίρνοντας μέρος στο Μουντιάλ της Ισπανίας το 1982 και το Euro της Γαλλίας το 1984. Δημιούργησε εκπληκτικό δίδυμο στο κέντρο με τον Ρότσα, ενώ με τις εκπληκτικές του μπαλιές αξιοποίησε στο έπακρο τον Δημήτρη Σαραβάκο.
Αλιόσα Ασάνοβιτς
Ο «Ασα» ήρθε στον Παναθηναϊκό ως μεταγραφή-βόμβα, πριν ακόμα ξεκινήσει το εξαιρετικό για την Κροατία Μουντιάλ του 1998 και προοριζόταν ουσιαστικά για τον παίκτη που θα προσδώσει ποιότητα και εμπειρία σε μια κατά τα άλλα νεανική ομάδα. Έδειξε ένα δείγμα των τεράστιων ικανοτήτων στα προκριματικά ματς του Champions League με τη Στεάουα Βουκουρεστίου και έγινε από την αρχή σύνθημα στα χείλη του κόσμου. Ωστόσο, γρήγορα το γυαλί ράγισε, αφού σταδιακά οι σχέσεις του με τον Βασίλη Δανιήλ χάλασαν. Ο Έλληνας προπονητής μίλησε με άσχημα λόγια για τον Κροάτη μπροστά στους υπόλοιπους παίκτες, κατηγορώντας τον για αδιαφορία, λόγω του ότι σε ένα ματς με τον Εθνική Αστέρα έγινε αλλαγή και πήγε κατευθείαν στα αποδυτήρια. Επίσης, ο Δανιήλ τον κατηγορούσε ότι έβρισκε δικαιολογίες για να μην κάνει προπονήσεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο «Άσα» δεν απέδωσε όσα θα μπορούσε, αν και στον κόσμο του Παναθηναϊκού κάποια από τα «μαγικά» του έμειναν αξέχαστα, όπως βέβαια και η... αποχή του από τα μαρκαρίσματα. Επί εποχής Κυράστα ερχόταν ως αλλαγή από τον πάγκο.
Γκόραν Βλάοβιτς
Ηρθε στην Ελλάδα το 2000, την χρονιά που ανέλαβε τις τύχες της ομάδας ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, προκειμένου να δώσει λύση στο επιθετικό πρόβλημα της ομάδας, η οποία αναζητούσε τον επόμενο μεγάλο της επιθετικό. Ερχόμενος ως μεγάλο όνομα έπειτα από μια τετραετία στη Βαλένθια, δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Αγγελου Αναστασιάδη, ο οποίος τον είχε από την αρχή στη… μπούκα. Στα τέσσερα χρόνια που πέρασε στον Παναθηναϊκό σημείωσε 29 γκολ, μερικά εκ των οποίων πολύ σημαντικά, αλλά δεν κατάφερε να καθιερωθεί στην ομάδα και να αφήσει εποχή.
Ντάνιελ Σάριτς
Ηρθε στον Παναθηναϊκό την ίδια εποχή με τον Βλάοβιτς, χωρίς φυσικά να «κουβαλάει» το ίδιο όνομα. Αν και διεθνής, ο δεξιός μπακ-χαφ της Κροατίας ξεχάστηκε εύκολα από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, καθώς, αν και φιλότιμος, δεν είχε την τεχνική κατάρτιση να βοηθήσει στο δημιουργικό παιχνίδι. Στον Παναθηναϊκό έμεινε μέχρι το 2003, όταν και επέστρεψε στην ομάδα που ξεκίνησε την καριέρα του, την κροατική Ριέκα. Τις καλύτερες εμφανίσεις του τις πραγματοποίησε στο Champions League της περιόδου 2001-02. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Μουντιάλ του 2002 ήταν βασικός και στα τρία παιχνίδια της Κροατίας, ενώ συνολικά φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο 30 φορές.
Ρόμπερτ Γιάρνι
Προερχόμενος από μία τεράστια καριέρα, φόρεσε τη φανέλα με το τριφύλλι το καλοκαίρι του 2002 σε ηλικία 34 ετών. Μεταξύ άλλων, αποτελούσε μέλος της εξαιρετικής Εθνικής Κροατίας του 1998 όπου έφτασε μέχρι τους ημιτελικούς του Μουντιάλ, αγωνίστηκε για έναν χρόνο στη Γιουβέντους και για τρία στη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ οδήγησε την Λας Πάλμας στην Primera Division. Στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο πραγματοποίησε 5 εμφανίσεις τον θυμούνται περισσότερο για την... τρομακτική του σύγκρουση με τον Μιχάλη Κωνσταντίνου σε ένα ματς με την Πόρτο για τους «16» του Champions League, η οποία οδήγησε και τους δύο παίκτες στα αποδυτήρια.
Σίλβιο Μάριτς
Ακόμα ένας μουντιαλικός Κροάτης που κινήθηκε σε ρηχά νερά. Ο Σίλβιο Μάριτς αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2003 με τις.. .ευλογίες του Ζάετς, ο οποίος τότε ήταν τεχνικός διευθυντής στην ομάδα. Έμεινε στον Παναθηναϊκό μέχρι το 2005 χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, όπως άλλωστε είχε συμβεί και στις δύο προηγούμενες προσπάθειές του να κάνει καριέρα εκτός Κροατίας, αφού δεν κατάφερε να καθιερωθεί ούτε στην Νιουκαστλ, ούτε στην Πόρτο.
Σρνταν Αντριτς
Ηρθε στον Παναθηναϊκό μετά το νταμπλ της χρονιάς 2003-04, αποτελώντας τον αρχηγό της Χάιντουκ Σπλιτ. Η πρώτη του χρονιά στην Ελλάδα συνδυάστηκε με αρκετά προβλήματα, καθώς ο Παναθηναϊκός άλλαξε τέσσερις προπονητές. Επιβλητικός σαν παρουσία, αλλά ήταν από την αρχή σαφές ότι δεν είχε την ποιότητα για να καθιερωθεί στον Παναθηναϊκό. Αποκτήθηκε στην πρώτη μετά-Μπασινά χρονιά, αλλά δεν προοριζόταν για βασικός, αφού στην πρώτη του σεζόν είχε μόλις 10 εμφανίσεις. Στα χάιλαιτ των δύο χρόνων που πέρασε στην Ελλάδα το εκπληκτικό γκολ που πέτυχε με αντίπαλο τη Λάρισα στο 0-3 του Αλκαζάρ.
Αντονι Σέριτς
Αποκτήθηκε από τη Λάτσιο το 2005, αποτελώντας επιλογή του Αλμπέρτο Μαλεζάνι, με τον οποίο είχαν συνυπάρξει στην Βερόνα. Μάλιστα, ο Μαλεζάνι ήθελε να τον πάρει μαζί του και στην Ουντινέζε, μετά την απομάκρυνση του από τον Παναθηναϊκό. Ακόμα ένας παίκτης που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, καθώς αν και αρκετά τεχνίτης για τη θέση του, αρκετές φορές έδινε την εντύπωση του αδιάφορου, ενώ για να αποκτήσει τα δικαιώματά του από τη Βερόνα ο Παναθηναϊκός είχε δαπανήσει περίπου 2 εκατομμύρια. Επίσης, είχε αρκετούς τραυματισμούς, γεγονός που τον δυσκόλευε να αποκτήσει σταθερότητα και να βελτιώσει τη συνεργασία του με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του.
Ιγκορ Μπίσκαν
Η μεγαλύτερη ίσως απογοήτευση από τους Κροάτες του Παναθηναϊκού. Ήρθε στην ομάδα την ίδια χρονιά με τον Φλάβιο Κονσεϊσάο, με τον οποίο αναμενόταν να συνθέσουν ένα εξαιρετικό αμυντικό δίδυμο. Ο Κονσεισάο αποχαιρέτησε νωρίς, αλλά στον Μπίσκαν δόθηκε μεγαλύτερη πίστωση χρόνου, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Χρησιμοποιήθηκε και σε θέση κεντρικού αμυντικού όπου έδωσε κάποιες λύσεις, όχι όμως αυτές που περίμεναν στο σύλλογο. Ηρθε στον Παναθηναϊκό ως πρωταθλητής Ευρώπης, καθώς αγωνίστηκε βασικός στον τελικό του Champions League του 2005 στην Κωνσταντινούπολη με τη φανέλα της Λίβερπουλ, αναγκάζοντας μάλιστα τον Ράφα Μπενίτεθ να του κάνει εκτενή αναφορά. Η εικόνα του μέσα στο γήπεδο όμως ήταν εντελώς διαφορετική, με αρκετούς να του κολλούν το προσωνύμιο... περιπατητής. Αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό μέχρι το 2007, όταν και αποχώρησε για την Χάιντουκ.
