Ότι το είχαμε πιστέψει είναι αλήθεια, άσχετα αν τις ξέραμε τις
δυσκολίες. Υπό αυτή την έννοια ένα μικρό ξενέρωμα υφίσταται, αλλά
περνάει γρήγορα. Και μόνο δηλαδή που θα σκεφτείς για πoια ομάδα μιλάς,
ηρεμείς, φουσκώνεις από υπερηφάνεια και πας παρακάτω. Γιατί ΕΧΕΙ και
παρακάτω. Μόλις τώρα αρχίσαμε...
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχασε με σχετική ευκολία, απομένει ωστόσο
ΕΝΑ ματς. Και σε ένα ματς όλα γίνονται. Αλλωστε, επί της ουσίας και τα
δύο πρώτα τα πήραμε όμως το ένα δεν μας το άφησαν τα φιλαράκια του Ρήγα.
Αλλιώς θα είχαμε ήδη τελειώσει με δαύτους.
ΝΑΙ, σαφώς και δεν πάει ως φαβορί ο Παναθηναϊκός στη Βαρκελώνη. Ποτέ
του δεν ήταν από την πρώτη μέρα που βγήκε το ζευγάρι. Για την
Μπαρτσελόνα μιλάμε, όχι για τίποτα… τουρκαλάκια που κάποιοι ζορίζονται
ακόμη και με αυτά. Θα πάει όμως με τρέλα, με ψυχή και με καρδιά. Και
όπου τον βγάλει.
Προσωπικά το πιστεύω το διπλό, ωστόσο σε κάθε περίπτωση τα έχουμε
ξαναπεί: Η ομάδα αυτή, έτσι όπως χτίστηκε, είναι ΗΔΗ πετυχημένη. Για την
υπέρβαση πάμε. Και μπορούμε να το καταφέρουμε. Αρκεί να το πιστέψουμε,
όπως το πιστέψαμε και στα τρία πρώτα ματς. Να μην έχουμε «αδειάσει».
Ακόμη και να μην έρθει όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα, το κεφάλι ψηλά
και πάμε για το πρωτάθλημα. Και το λέω αυτό γιατί βλέπω να εμφανίζονται
πάλι οι γνωστοί ξυπνητζήδες (αυτοί που το καλοκαίρι πίστευαν πως θα
έχουμε διαλυθεί τέτοια εποχή), να αρχίζουν τα «στα έλεγα εγώ, δεν κάνει ο
ένας, δεν κάνει ο άλλος» κλπ. Γράφτε τους και εκεί που δεν πιάνει
μελάνι και όλοι κοντά στην ομαδάρα μας.
Εδώ καθόταν κοντά μου τυπάκι που έβριζε μέχρι και τον Διαμαντίδη ρε
παιδιά! Και αναρωτιέσαι αν πρέπει να του τη ρίξεις τη φάπα ή θα πάει
χαμένη η μισή και δεν αξίζει. Και αν δεν ήταν με ένα κοριτσάκι μαζί να
ξέρετε πως θα την έτρωγε. Καταλαβαίνετε τώρα για τι πράγμα μιλάμε;
Να πούμε επίσης ένα – δυο πράγματα για την ατμόσφαιρα και τις
συνθήκες του γηπέδου. Δεν περιμένω να συμφωνήσουν όλοι, δεν με νοιάζει
κιόλας. Κατάλαβα και εγώ αυτό που κατάλαβαν οι περισσότεροι. Το ΟΑΚΑ
είχε περισσότερο κόσμο από κάθε άλλη φορά. Ενα τριαντάρι, ίσως και
παραπάνω. Αυτό είναι το καλό της υπόθεσης (με το όποιο ρίσκο βέβαια, από
τη στιγμή που… σαρδελοποιείται τόσος κόσμος).
Το κακό έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα. Δεν μπορεί να είναι το ίδιο
όπως σε ένα… κλασικό sold out. Και δεν είναι γιατί αντί να έχεις το νου
σου να τραγουδήσεις και να χοροπηδήσεις, τον έχεις για να πάρεις ανάσα,
για να… επιβιώσεις από το σπρωξίδι.
Το ΟΑΚΑ επίσης δεν είναι πασαρέλα. Κορίτσια, δεν πας στο γήπεδο για
να βρεις γκόμενο ή αν πας με τον γκόμενό σου καλό είναι να ντύνεσαι
σεμνά για να μην σε κοζάρει η μισή κερκίδα και φέρνεις σε δύσκολη θέση
και το άλλο σου μισό. Δεν είναι κακό να ανοίγει το μάτι μας, αλλά αυτό
μπορεί να γίνει σε εκατό χιλιάδες άλλους χώρους, δεν μας έλειψε να το
δούμε στο γήπεδο. Και οι περισσότερες σκάτε στο μπάσκετ… ημίγυμνες!
Α και κάτι τελευταίο. Όταν πηγαίνεις σε ΤΕΤΟΙΑ παιχνίδια ΟΣΑ και αν
έχεις πληρώσει δεν έρχεσαι πέντε λεπτά πριν το τζάμπολ και απαιτείς να
κάτσεις στη θέση σου. Το πιθανότερο είναι, αν δεν το πεις και με καλό
τρόπο, να καθίσεις κάποια καθίσματα πιο κάτω, αλλά να βρεθείς εκεί…
πετώντας. Ακούγεται σκληρό, ίσως και άδικο, έτσι όμως ισχύει σε γήπεδα
«ειδικών συνθηκών». Αυτός είναι ο άγραφος νόμος. Κορόιδα είναι οι άλλοι
που πάνε μια ώρα πριν; Αυτά και όπως είπαμε: Πάμε με τρέλα!
