Ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν έγινε ποτέ top σύνθημα στα χείλη των Παναθηναϊκών φιλάθλων. Δεν είχε καλές σχέσεις με τα media και το lifestyle. Ήταν το μόνιμο θύμα της κριτικής μετά από κάθε ήττα ή μέτρια εμφάνιση της ομάδας την τελευταία διετία. Ο εύκολος στόχος.
Είχε τη μεγάλη για αυτόν τύχη ή ατυχία να αναλάβει ένα τεράστιο μπασκετικό μέγεθος όπως ο Εξάστερος Παναθηναϊκός στην πιο δύσκολη φάση της σύγχρονης ιστορίας του. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων πώς ότι κι αν έκανε, ότι κι αν πετύχαινε, στη σύγκριση με το παρελθόν θα έβγαινε χαμένος.
Όποιος κι αν καθόταν σε αυτόν τον πάγκο μετά από τα 13 μυθικά χρόνια, τα 5 Ευρωπαϊκά και τους αμέτρητους τίτλους του ανυπέρβλητου Ζοτς θα έμοιαζε λίγος. Κι αυτός δεν είχε ούτε καν ένα εμπορικό όνομα. Λεγόταν Αργύρης Πεδουλάκης.
Είχε όμως κότσια. Είχε εργατικότητα μυρμηγκιού. Είχε ψυχή. Και ήταν φυσικά Παναθηναϊκός.
Ένα χρόνο σχεδόν μετά την πρόσληψή του, αφότου παρέλαβε την ομάδα με μόνο δύο σταθερές από το παρελθόν (Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή), ο Παναθηναϊκός κατακτά το νταμπλ «σκουπίζοντας» τον Ολυμπιακό με μειονέκτημα έδρας στους τελικούς. Στην Ευρωλίγκα, ύστερα από εκείνες τις επικές αναμετρήσεις στους 8 με την Μπαρτσελόνα, χάνει οριακά την πρόκριση για το φάιναλ φορ του Λονδίνου.
Φέτος κερδίζει ακόμα ένα κύπελλο και έχει το πλεονέκτημα για το πρωτάθλημα. Ο ολυμπιακός, που παρεμπιπτόντως έχει σηκώσει δύο Ευρωπαϊκά, βρίσκει και πάλι το δάσκαλό του στο πρόσωπο του Πεδουλάκη, αφού καταγράφει ρεκόρ 7-3 στα ντέρμπι στα δύο χρόνια της παραμονής του στον πράσινο πάγκο και μάλιστα 5-0 σε τελικούς πρωταθλήματος και κυπέλλου.
Είχε τη μεγάλη για αυτόν τύχη ή ατυχία να αναλάβει ένα τεράστιο μπασκετικό μέγεθος όπως ο Εξάστερος Παναθηναϊκός στην πιο δύσκολη φάση της σύγχρονης ιστορίας του. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων πώς ότι κι αν έκανε, ότι κι αν πετύχαινε, στη σύγκριση με το παρελθόν θα έβγαινε χαμένος.
Όποιος κι αν καθόταν σε αυτόν τον πάγκο μετά από τα 13 μυθικά χρόνια, τα 5 Ευρωπαϊκά και τους αμέτρητους τίτλους του ανυπέρβλητου Ζοτς θα έμοιαζε λίγος. Κι αυτός δεν είχε ούτε καν ένα εμπορικό όνομα. Λεγόταν Αργύρης Πεδουλάκης.
Είχε όμως κότσια. Είχε εργατικότητα μυρμηγκιού. Είχε ψυχή. Και ήταν φυσικά Παναθηναϊκός.
Ένα χρόνο σχεδόν μετά την πρόσληψή του, αφότου παρέλαβε την ομάδα με μόνο δύο σταθερές από το παρελθόν (Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή), ο Παναθηναϊκός κατακτά το νταμπλ «σκουπίζοντας» τον Ολυμπιακό με μειονέκτημα έδρας στους τελικούς. Στην Ευρωλίγκα, ύστερα από εκείνες τις επικές αναμετρήσεις στους 8 με την Μπαρτσελόνα, χάνει οριακά την πρόκριση για το φάιναλ φορ του Λονδίνου.
Φέτος κερδίζει ακόμα ένα κύπελλο και έχει το πλεονέκτημα για το πρωτάθλημα. Ο ολυμπιακός, που παρεμπιπτόντως έχει σηκώσει δύο Ευρωπαϊκά, βρίσκει και πάλι το δάσκαλό του στο πρόσωπο του Πεδουλάκη, αφού καταγράφει ρεκόρ 7-3 στα ντέρμπι στα δύο χρόνια της παραμονής του στον πράσινο πάγκο και μάλιστα 5-0 σε τελικούς πρωταθλήματος και κυπέλλου.
Μία «ωραία» πρωία, μετά από μία πολύ κακή εμφάνιση και μία οδυνηρή ήττα στο ΟΑΚΑ από την Λαμποράλ εκεί που έπαιζε NBA2K14 O Δ.Γιαννακόπουλος στα γραφεία της Κ.Α.Ε και είχε τον Παναθηναϊκό στο χειριστήριο σκέφτεται: "ο Αργύρης πρέπει να καρατομηθεί και αποτελέσει παρελθόν"
Δηλαδή φταίει ο Πεδουλάκης που ο Δημητράκης έφερε για το marketing έναν άγνωστο κινέζο και τον Μπατίστ ξανά στην ομάδα στα 36 του χρόνια;
Δηλαδή φταίει ο Πεδουλάκης όταν δήλωνε ο Δημητράκης οτι είναι ο καλύτερος coach μετά τον Ομπράντοβίτς; και τώρα τι; παίρνει πίσω τα λεγόμενα του;
Εδώ κοτζάμ ρόστερ με τον Ζέλικο που έχασε Συγκεκριμένα στις 5 Φεβρουαρίου του 2010 και έπειτα από την ήττα από το Μαρούσι δέν πάρθηκε απόφαση εν θερμώ;
Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Παναθηναϊκός φέτος δεν απέδιδε μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών. Είναι αλήθεια ότι η εμμονή στην άμυνα και το στυλ που είχε η ομάδα έμοιαζε αναχρονιστικό. Είναι αλήθεια οι τελευταίες ήττες στην Ευρωλίγκα μειώνουν σημαντικά τις ελπίδες της ομάδας για διάκριση.
Είναι αλήθεια, ότι η διαχείριση του υλικού και το προβληματικό ροτεισον ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό, κάτι που και προσωπικά πιστεύω, για το νωθρό αγωνιστικό πρόσωπο του Παναθηναϊκού στα τελευταία παιχνίδια. Με παίκτες που θα μπορούσαν να προσφέρουν σημαντικά όπως ο Παππάς να παροπλίζονται και τα πολύτιμα όπλα της ομάδας, με πρώτο το Διαμαντίδη, να εξουθενώνονται.
Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στον Αργύρη. Νομίζω ότι ήταν και είναι πια το πλέον εύκολο.
Όμως δε διώχνεις έτσι ένα προπονητή που πάει για δεύτερο συνεχόμενο νταμπλ. Δε διώχνεις μεσούσης της χρόνιάς έναν άνθρωπο που μπήκε στη φωτιά για να αναλάβει την ομάδα σε μία στιγμή κρίσης που διακυβευόταν η ίδια ύπαρξη και το μέλλον του συλλόγου. Δε διώχνεις στην πρώτη μεγάλη τρικυμία ένα καπετάνιο που έχει δείξει ότι ξέρει από φουρτούνες και δεν τα παρατάει στα δύσκολα.
Νομίζω ότι ακόμα και αν αγωνιστικά αυτή τη στιγμή η ομάδα έδειχνε ότι δεν είχε τη δυνατότητα για κάτι καλύτερο στην Ευρώπη, η απόφαση αυτή, στο timing που γίνεται και κυρίως σε ηθικό επίπεδο αποτελεί φάουλ.
Πολύ περισσότερο που τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί ικανότερος αντικαταστάτης, ο οποίος μάλιστα θα έχει και ελάχιστα χρονικά, αλλά και αγωνιστικά περιθώρια για να δουλέψει και να προσφέρει.
Ο Πεδουλάκης είχε το δικαίωμα να δώσει τη μάχη του και να κριθεί συνολικά στο τέλος της χρονιάς. Κι αν τότε η διοίκηση έκρινε ότι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υψηλότερες βλέψεις του συλλόγου και του κόσμου του, να έφευγε με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά.
Και η ειρωνεία είναι ότι ο Πεδουλάκης προπονεί τώρα απολυμένος στο All star game.
Αντίο λοιπόν Αργύρη και σε ευχαριστούμε για όσα μας προσέφερες αυτά τα δύο χρόνια.
