Εκείνο το χειμωνιάτικο απομεσήμερο του 1908, σε μία από τις αμέτρητες αλάνες της εποχής, κάπου στο Πολύγωνο, πραγματοποιήθηκε μια συνάντηση νεαρών ανθρώπων, η οποία έμελλε να δώσει διαφορετικό χρώμα στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο Γιώργος Καλαφάτης, ο αδελφός του, Αλέξανδρος, ο Δημήτρης Δουκάκης και οι φίλοι τους – «η παρέα των Καλαφάτηδων» όπως τους αποκαλούσαν οι Αθηναίοι της εποχής- πήραν μια ιστορική απόφαση. Ίδρυσαν έναν αμιγώς ποδοσφαιρικό Σύλλογο. Ίδρυσαν τον Ποδοσφαιρικό Όμιλο Αθηνών. Την ομάδα που αργότερα μετονομάστηκε σε Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο
Ο Γιώργος Καλαφάτης δεν ήταν μια συνηθισμένη περίπτωση αθλητή. Βραχύσωμος αλλά με τεράστια ψυχικά αποθέματα, είχε κατακτήσει πλήθος διακρίσεων σε πολλά αγωνίσματα του κλασσικού αθλητισμού. Το 1906 ως αθλητής του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου εκπροσώπησε τη χώρα μας στο «άγνωστο» ακόμα άθλημα του ποδοσφαίρου. Ήταν τα χρόνια της «Μεσολυμπιάδας».
Όταν ο Εθνικός αποφάσισε να διαλύσει το ποδοσφαιρικό τμήμα, ο Γιώργος Καλαφάτης και ο Αδελφός του Αλέξανδρος μεταπήδησαν στον Πανελλήνιο. Εκεί, προσπάθησαν να πείσουν τους ιθύνοντες να ιδρύσουν τμήμα «ποδοσφαίρισης». Δεν τα κατάφεραν, συναντώντας μάλιστα πεισματική άρνηση. Το ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια αντιμετωπιζόταν με καχυποψία.
Εκείνο το απόγευμα στο Πολύγωνο, ο Γιώργος Καλαφάτης μίλησε με πάθος για το άθλημα που τόσο αγαπούσε. Μίλησε για το όραμά του. Τη δημιουργία μίας δυνατής ποδοσφαιρικής ομάδας που θα εκπροσωπούσε επάξια τη «δοξασμένη πόλη».
Κατάφερε περισσότερα απ' όσα ονειρεύτηκε. Το δημιούργημά του ξεπέρασε τα σύνορα της πόλης, ξεπέρασε ακόμα και τα στενά όρια του ποδοσφαίρου. Έγινε ένας μεγάλος αθλητικός Σύλλογος που τίμησε το όνομα της Αθήνας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.
Εκείνη λοιπόν την συνάντηση των νεαρών ανθρώπων το 1908 τίμησαν οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού χθές Δευτέρα 3/2/2014 στην γιορτή που έγινε στον Τάφο του Ινδού για τα 106 Χρόνια Ιστορίας του Παναθηναϊκού Γίγαντα!
Μαγεία, συγκίνηση, περηφάνια. Η χθεσινή γιορτή για τα 106 χρόνια του Παναθηναϊκού ήταν όπως ακριβώς τη θέλαμε όλοι μας. Χωρίς πολυτέλειες, μα με Παναθηναϊκό μεγαλείο.
Η ώρα είναι επτά παρά είκοσι. Μπαίνω στον «Τάφο του Ινδού», σ’ αυτό το κλειστό που όσες φορές κι αν πάω νιώθω σαν το παιδί που πηγαίνει για πρώτη φορά στην παιδική χαρά και δεν χορταίνει να παίζει. Ετσι είναι για εμάς το «κλουβί». Κάθε φορά που περνάμε την πόρτα του είναι λες και βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον χώρο για πρώτη φορά. Ανεξήγητο, μα απολύτως αληθινό…
Βλέπω τριγύρω μου πολύ κόσμο χαμογελαστό. Αθλητές από όλα τα τμήματα του Παναθηναϊκού, παιδάκια με πράσινα κασκόλ, οικογένειες. Χαμογελάω κι εγώ με τη σειρά μου. Τι ωραία εικόνα. Γεμάτη υγεία, γεμάτη ελπίδα για ένα μέλλον καλύτερο, για ένα μέλλον πράσινο. Περήφανο και Παναθηναϊκό.
Αφού περνάω με δυσκολία, λόγω της πολυκοσμίας, τον διάδρομο, μπαίνω στον «Τάφο». Απέναντί μου, τα παιδιά της Θύρας 13. Πάντα εκεί. Δεν λείπουν ποτέ απ’ αυτή τη γωνιά, μια γωνιά που μεγάλωσε γενιές και γενιές. Στα αριστερά μου, όλα τα τμήματα του Παναθηναϊκού. Βόλεϊ, μπάσκετ, στίβος, πάλη, πυγμαχία, ξιφασκία, ράγκμπι κτλ. Ολοι τους με πράσινες φόρμες και το τριφύλλι στο στήθος. Κι’ αυτοί χαμογελαστοί. Και ευδιάθετοι. Λες και ο «Τάφος του Ινδού», με κάποιον τρόπο μαγικό, τους έκανε να ξεχάσουν τα προβλήματα της καθημερινότητας και να αφεθούν στην Παναθηναϊκή μαγεία. Ξαναχαμογελώ…
Κατευθύνομαι στα κάτω σκαλοπάτια. Και βλέπω μπροστά μου ανθρώπους σπουδαίους. Τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο, τον διάδοχο, τον Δημήτρη, Παλαιμάχους αθλητές που έγραψαν μεγάλη ιστορία στον Σύλλογο. Ακόμη και ανθρώπους που ήταν στρατιώτες για το «τριφύλλι», όπως ο Ρούλης Αγραπιδάκης ή η Ρούξι Ντουμιτρέσκου. Από κοντά ο πρόεδρος της ΠΑΕ και ο Ηλίας Μιχαλαριάς. Η εικόνα όλων των παραγόντων να είναι αγκαλιασμένοι και να κόβουν μαζί την πίτα του Ερασιτέχνη συγκινεί. Είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός, παρά τα μύρια προβλήματα, είναι ενωμένος. Πιο ενωμένος από ποτέ…
Ηταν ωραία χθες στον «Τάφο». Δεν χρειαζόμαστε πολυτέλειες, ούτε πολλά «φτιασίδια» για γιορτές του Παναθηναϊκού μας. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μεράκι για τέτοιες εκδηλώσεις από ανθρώπους που πονάνε τον σύλλογο, μια εικόνα υγείας όπως αυτή της χθεσινής και πράσινα χαμόγελα. Και θα φεύγουμε μετά το τέλος με τα στήθια φουσκωμένα από περηφάνια, όπως χθες. Θα χαμογελάμε. Και θα είμαστε σίγουροι ότι έρχεται ένα μέλλον διαφορετικό, μα ένδοξο, όπως αρμόζει στον Παναθηναϊκό.
«Γιατί δεν υπάρχει άλλος, Σύλλογος μεγάλος…»
Δείτε στο παρακάτω link την γιορτή του Παναθηναϊκού μας>>>
http://www.onsports.gr/Onsports-TV
