Αναμνήσεις 106 ετών ζωντάνεψαν ξανά στην είσοδο του «Τάφου του Ινδού», μπροστά στα μάτια όσων τυχερών βρέθηκαν στη Λεωφόρο την ώρα της καταγραφής και ταξινόμησης των τροπαίων του «Συλλόγου του Μεγάλου». Γράφει ο Ανδρέας Οικονόμου…
Διασχίζεις την είσοδο της θύρας 7 του γηπέδου του Παναθηναϊκού και δε γίνεται να μην αισθανθείς ένα σφίξιμο στην καρδιά, με την εικόνα που αντικρίζεις. Χιλιάδες τρόπαια είναι απλωμένα σε τραπέζια και στο πάτωμα και κοπέλες-αφανείς εργάτριες του Τριφυλλιού τα γυαλίζουν με ευλαβική προσοχή. Ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας του «Πρωταθλητή σε όλα τα σπορ» είναι απλωμένο μπροστά στα πόδια σου.
Η καταμέτρηση, καταγραφή και ταξινόμηση ανά άθλημα και ανά σπουδαιότητα των κυπέλλων του Παναθηναϊκού Α.Ο. ξεκίνησε το απόγευμα της Τετάρτης 22/1 και ολοκληρώθηκε το βράδυ της ίδιας ημέρας με την επιστροφή της «ζωντανής Ιστορίας» του Συλλόγου στις βιτρίνες πριν την είσοδο του «κλειστού», καθώς και σε αίθουσες τμημάτων.
Όσοι τυχεροί πέρασαν από τον χώρο εκείνες τις ώρες αντίκρισαν ένα θέαμα σπάνιας ομορφιάς: κύπελλα ιστορικά, τρόπαια από πανελλήνιους ομαδικούς τίτλους, ανδρών, γυναικών, παίδων, κορασίδων, κούπες από κάθε εποχή, από κάθε άθλημα και κάθε κατηγορία, άστραφταν και σε ταξίδευαν σε χρόνια μακρινά.
Κατά την καταγραφή συναντήσαμε προπολεμικά τρόπαια ποδοσφαίρου (όχι πρώτων ομάδων), κούπες μετέπειτα ετών από όλα τα σπορ. Πέσαμε πάνω στο έπαθλο που σήκωσαν οι κολυμβητές του Παναθηναϊκού το 1968, όταν -υπό τις οδηγίες του Ανδρέα Ζώτου- κατέκτησαν το τελευταίο πρωτάθλημα του Συλλόγου. Αγγίξαμε τις κούπες από τα δύο πρώτα μεταπολεμικά πρωταθλήματα στο μπάσκετ, που τις είχαν σηκώσει περήφανοι το 1946 και το 1947 οι Γιάννης Λάμπρου, Τζακ Νικολαΐδης, Μίσσας Πανταζόπουλος.
Ανάμεσα σε όλες τις κούπες, που ήταν γύρω στις χίλιες στο σύνολό τους, με απορρόφησε περισσότερο μία. Πιο σκουριασμένη από τις υπόλοιπες, όχι τόσο γυαλιστερή, αλλά με τις ακόλουθες λέξεις χαραγμένες πάνω της, που σε καθηλώνουν και σε... μεταφέρουν σε άλλες εποχές:
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 15-8-43
ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΦΥΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ
ΟΡΓΑΝΟΥΜΕΝΟΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
«ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ» - «ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ»
«ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ» - «ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ»
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσα μυστικά της -μακράν- πιο δύσκολης περιόδου του Παναθηναϊκού μπορεί να κρύβει αυτή η κούπα. Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει -παρά μόνο εάν τα έχει ζήσει- υπό πόσο τραγικές συνθήκες διεξήχθησαν οι συγκεκριμένοι αγώνες, σε ένα γήπεδο κατεστραμμένο από τους κατακτητές, σε περίοδο φτώχιας και καθημερινών θανάτων από την πείνα και από αρρώστιες.
Δυστυχώς, αναφορά πρέπει να γίνει όχι μόνο στις κούπες που υπάρχουν, αλλά και σε άλλες πολλές που έχουν εξαφανιστεί. Υπήρξαν εποχές κατά το παρελθόν που οι υπεύθυνοι αυτής της περιουσίας δεν είχαν αντιληφθεί την ανεκτίμητη αξία της, και κατά συνέπεια ένα μέρος της χάθηκε. Είναι ευχής έργον το γεγονός πως σήμερα διασώζονται τόσο πολλά τρόπαια, και κυρίως το ότι πλέον ο Σύλλογος περιστοιχίζεται από άτομα που αντιλαμβάνονται την αξία της «πράσινης» τροπαιοθήκης και που φροντίζουν τόσο για την ανάδειξη και διάσωσή της.
Κλείνοντας θέλω να γράψω τη σκέψη που πιστεύω ότι βασανίζει όλους όσοι γίνονται μάρτυρες του πλούσιου «θησαυρού» του Παναθηναϊκού: Πόσο λείπει από τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο ένα μουσείο στο οποίο οι θεατές θα μπορούν να αντικρίζουν κάθε ένα έκθεμα (είτε αυτό είναι μετάλλιο, είτε κούπα, είτε φωτογραφία, είτε αθλητικός εξοπλισμός) και το οποίο θα συνοδεύεται από τις σχετικές λεπτομέρειες, ώστε να ξεδιπλώνεται εκεί ολόκληρη η ιστορία του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου.
Διασχίζεις την είσοδο της θύρας 7 του γηπέδου του Παναθηναϊκού και δε γίνεται να μην αισθανθείς ένα σφίξιμο στην καρδιά, με την εικόνα που αντικρίζεις. Χιλιάδες τρόπαια είναι απλωμένα σε τραπέζια και στο πάτωμα και κοπέλες-αφανείς εργάτριες του Τριφυλλιού τα γυαλίζουν με ευλαβική προσοχή. Ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας του «Πρωταθλητή σε όλα τα σπορ» είναι απλωμένο μπροστά στα πόδια σου.
Η καταμέτρηση, καταγραφή και ταξινόμηση ανά άθλημα και ανά σπουδαιότητα των κυπέλλων του Παναθηναϊκού Α.Ο. ξεκίνησε το απόγευμα της Τετάρτης 22/1 και ολοκληρώθηκε το βράδυ της ίδιας ημέρας με την επιστροφή της «ζωντανής Ιστορίας» του Συλλόγου στις βιτρίνες πριν την είσοδο του «κλειστού», καθώς και σε αίθουσες τμημάτων.
Όσοι τυχεροί πέρασαν από τον χώρο εκείνες τις ώρες αντίκρισαν ένα θέαμα σπάνιας ομορφιάς: κύπελλα ιστορικά, τρόπαια από πανελλήνιους ομαδικούς τίτλους, ανδρών, γυναικών, παίδων, κορασίδων, κούπες από κάθε εποχή, από κάθε άθλημα και κάθε κατηγορία, άστραφταν και σε ταξίδευαν σε χρόνια μακρινά.
Κατά την καταγραφή συναντήσαμε προπολεμικά τρόπαια ποδοσφαίρου (όχι πρώτων ομάδων), κούπες μετέπειτα ετών από όλα τα σπορ. Πέσαμε πάνω στο έπαθλο που σήκωσαν οι κολυμβητές του Παναθηναϊκού το 1968, όταν -υπό τις οδηγίες του Ανδρέα Ζώτου- κατέκτησαν το τελευταίο πρωτάθλημα του Συλλόγου. Αγγίξαμε τις κούπες από τα δύο πρώτα μεταπολεμικά πρωταθλήματα στο μπάσκετ, που τις είχαν σηκώσει περήφανοι το 1946 και το 1947 οι Γιάννης Λάμπρου, Τζακ Νικολαΐδης, Μίσσας Πανταζόπουλος.
Ανάμεσα σε όλες τις κούπες, που ήταν γύρω στις χίλιες στο σύνολό τους, με απορρόφησε περισσότερο μία. Πιο σκουριασμένη από τις υπόλοιπες, όχι τόσο γυαλιστερή, αλλά με τις ακόλουθες λέξεις χαραγμένες πάνω της, που σε καθηλώνουν και σε... μεταφέρουν σε άλλες εποχές:
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 15-8-43
ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΦΥΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ
ΟΡΓΑΝΟΥΜΕΝΟΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
«ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ» - «ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ»
«ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ» - «ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ»
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσα μυστικά της -μακράν- πιο δύσκολης περιόδου του Παναθηναϊκού μπορεί να κρύβει αυτή η κούπα. Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει -παρά μόνο εάν τα έχει ζήσει- υπό πόσο τραγικές συνθήκες διεξήχθησαν οι συγκεκριμένοι αγώνες, σε ένα γήπεδο κατεστραμμένο από τους κατακτητές, σε περίοδο φτώχιας και καθημερινών θανάτων από την πείνα και από αρρώστιες.
Δυστυχώς, αναφορά πρέπει να γίνει όχι μόνο στις κούπες που υπάρχουν, αλλά και σε άλλες πολλές που έχουν εξαφανιστεί. Υπήρξαν εποχές κατά το παρελθόν που οι υπεύθυνοι αυτής της περιουσίας δεν είχαν αντιληφθεί την ανεκτίμητη αξία της, και κατά συνέπεια ένα μέρος της χάθηκε. Είναι ευχής έργον το γεγονός πως σήμερα διασώζονται τόσο πολλά τρόπαια, και κυρίως το ότι πλέον ο Σύλλογος περιστοιχίζεται από άτομα που αντιλαμβάνονται την αξία της «πράσινης» τροπαιοθήκης και που φροντίζουν τόσο για την ανάδειξη και διάσωσή της.
Κλείνοντας θέλω να γράψω τη σκέψη που πιστεύω ότι βασανίζει όλους όσοι γίνονται μάρτυρες του πλούσιου «θησαυρού» του Παναθηναϊκού: Πόσο λείπει από τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο ένα μουσείο στο οποίο οι θεατές θα μπορούν να αντικρίζουν κάθε ένα έκθεμα (είτε αυτό είναι μετάλλιο, είτε κούπα, είτε φωτογραφία, είτε αθλητικός εξοπλισμός) και το οποίο θα συνοδεύεται από τις σχετικές λεπτομέρειες, ώστε να ξεδιπλώνεται εκεί ολόκληρη η ιστορία του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Eυχαριστούμε για το σχόλιο σας!