Παγκόσμιος Εκπρόσωπος και στον Τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου

  Πριν από 41 χρόνια ο Παναθηναϊκός έπαιζε στον πρώτο τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου με τη Νασιονάλ Μοντεβιδέο. Ο Τότης Φυλακούρης, σκόραρε στην Ελλάδα και στην Ουρουγουάη και ξετυλίγει τις αναμνήσεις του.


Η θρυλική ομάδα του Γουέμπλεϊ, μετά την λαμπρή πορεία μέχρι τον τελικό με τον Άγιαξ, έφτασε πολύ κοντά σε έναν τίτλο που θα ζήλευαν πολλοί. Έπαιξε τελικό Διηπειρωτικού με την Πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής, Νασιονάλ Μοντεβιδέο, αφού ο «Αίαντας» αποσύρθηκε γιατί φοβόταν το σκληρό παιχνίδι των Ουρουγουανών. Σαν σήμερα το 1971 έγινε το πρώτο ματς στο «Γ. Καραϊσκάκης», το οποίο ήταν κατάμεστο. Το ματς έληξε ισόπαλο 1-1, με τον Φυλακούρη να ανοίγει το σκορ στο 48' και τον Αρτίμε να ισοφαρίζει στο 51'. Το παιχνίδι ωστόσο στιγματίστηκε από το σοβαρό τραυματισμό του Γιάννη Τομαρά, αφού ο Μοράλες του έσπασε το πόδι και τον έκανε να λιποθυμήσει!

 

 Στο δεύτερο ματς στην Ουρουγουάη, η Νασιονάλ κέρδισε 2-1 και πήρε τον τίτλο. Ο Φυλακούρης σκόραρε ξανά! Ο πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού μιλάει για το μεγάλο ματς, τον κόσμο και δίνει το κλίμα από μια μοναδική στιγμή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Παράλληλα, τονίζει πως οι σχέσεις ανάμεσα στους παίκτες εκείνης της ομάδας πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για τη νυν...

Πως ήταν οι μέρες πριν το ματς; Σας είχε ενθουσιάσει η προοπτική των αγώνων;

«Όταν η Νασιονάλ έκανε περιοδεία στην Ευρώπη, πέρασε από τη Θεσσαλονίκη να παίξει φιλικά. Ήταν να παίξει με εμάς και τον ΠΑΟΚ, ο οποίος όμως είχε πολλούς τραυματισμούς και δεν μπορούσε να αγωνιστεί. Τελικά έπαιξαν με εμάς και μας κέρδισαν 3-1. Είχα σκοράρει εγώ και ο Αρτίμε. Λίγες μέρες μετά λοιπόν μάθαμε ότι ο Άγιαξ δεν συμμετέχει στον τελικό του Διηπειρωτικού γιατί φοβόντουσαν το σκληρό παιχνίδι και η διοίκηση του Παναθηναϊκού πήρε την απόφαση να εκμεταλλευτεί την μεγαλύτερη ευκαιρία του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά το Γουέμπλεϊ. 

 Πρόκειται σίγουρα για ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα. Εμείς είμαστε ενθουσιασμένοι, νιώθαμε ότι η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη. Μετά τη συμμετοχή του Γουέμπλεϊ, ήρθε ο τελικός του Διηπειρωτικού. Ήμασταν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι γιατί καμία ομάδα δεν είχε καταφέρει κάτι παρόμοιο και ακόμα δεν το έχει καταφέρει. Και ήμασταν μια ομάδα που αποτελούταν μόνο από Έλληνες. Ήταν κάτι το ανεπανάληπτο για τον Παναθηναϊκό και είμαι υπερήφανος που συμμετείχα».

 Εσείς φοβόσασταν το σκληρό παιχνίδι;

«Ήταν πάρα πολύ σκληρό το παιχνίδι τους, αλλά ήταν και πολύ τεχνίτες. Εμετός δεν το βλέπαμε έτσι, ποτέ δεν θέλαμε το κακό του άλλου για τη δική μας επιτυχία. Τελικά αποδείχθηκε ότι ο Άγιαξ είχε δίκιο και μας το είπαν και στο επετειακό παιχνίδι που παίξαμε. Ο Άγιαξ τότε έβγαζε παικταράδες, προμήθευε όλη την Ευρώπη με δικά του παιδιά. Δεν ήθελε να το ρισκάρει. Ήταν πράγματι πολύ σκληροί».

 Στο πρώτο ματς προηγηθήκατε, αλλά μετά ακολούθησε και ο τραυματισμό του Γιάννη Τομαρά. Σας επηρέασε;

«Παίξαμε στο Καραϊσκάκη σε ένα κατάμεστο γήπεδο 45.000 θέσεων και πλοηγηθήκαμε με κεφαλιά δικιά μου. Ωστόσο, ο τραυματισμός όντως μας επηρέασε. Ο Τομαράς καταστράφηκε, ήταν σε μια ανοδική πορεία η καριέρα του σε Παναθηναϊκό και Εθνική και του έσπασαν το πόδι. Μας σόκαρε ο τραυματισμός. Μπορούσαμε να κρατήσουμε το 1-0, αλλά επηρεαστήκαμε και δεχθήκαμε το γκολ του Ατρτίμε».

 

Ο κόσμος στην Ελλάδα πώς το αντιμετώπιζε;

«Δεν το περίμενε κανείς ότι θα πάρουμε τελικά μέρος και είχαν ενθουσιαστεί, γέμισαν το Καραϊσκάκη. Είχαμε μια λαμπρή πορεία τότε και πίστευαν ότι μπορούμε να πάρουμε τον τίτλο».

 Στο Μοντεβιδέο πώς ήταν η υποδοχή;

«Ο κόσμος ήταν πολύ θερμός, αλλά δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα. Μας υποδέχθηκαν με χειροκρότημα και μαντήλια. Αλλά οι παίκτες κυνηγούσαν ακόμα και πόδια. Ήθελαν πάση θυσία τη νίκη. Αν το 1-0 στο πρώτο ματς είχε διατηρηθεί, μπορούσαμε να το υπερασπιστούμε. Είχαμε τρομερή ομάδα και μπορούσαμε ακόμα και νίκη στο Μοντεβιδέο».

 Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιγμή που να σας έχει αποτυπωθεί;

«Στο δεύτερο παιχνίδι ήρθαν και μου πήραν συνέντευξη στο ημίχρονο. Τους είπα ότι θα μπω μέσα και θα βάλω γκολ. Ωστόσο, από τα μεγάφωνα στις εξέδρες άκουγαν αυτά που έλεγα και μόλις μπήκα και ξεκίνησα να κάνω ντρίπλες και έβαλα τελικά το γκολ έλεγαν "καλά, τι είναι αυτός; Το είπε και το έκανε!". Την επόμενη μέρα πήραμε εφημερίδα με τον Πούσκας και τον Αντωνιάδη και είχε το πρώσπό μου με αστεράκι, μαζί με τον Αρτίμε. Και λέει ο Αντωνιάδης γελώντας στον Πούσκας: "Καλά, εγώ τόσα γκολ έχω βάλει και δεν με έγραψαν και έγραψαν τον Φυλακούρη;". Ήμασταν μια πολύ αγαπημένη ομάδα και οι σχέσεις μας διατηρούνται μέχρι σήμερα. Αυτό πρέπει να διδαχθούν και τα παιδιά που παίζουν σήμερα. Πρέπει να είναι αγαπημένοι και να βοηθήσουν τον προπονητή τους, τον Ρότσα, ώστε να πάει καλά η ομάδα».

 PANATHINAIKOS VS. NACIONAL 1-1 FINAL IDA INTERCONTINENTAL 1971

 

 

Intercontinental 1971: 2da Final - Nacional vs Panathinaikos (GRE) 2 - 1 en Montevideo