Έφυγε ο Αετός του Φιλέ...

Δυστυχώς για όλους μας υπάρχουν πολύ πιο σοβαρές στιγμές από τον Τσάκα και τον κάθε Τσάκα. Στιγμές που ενώ είσαι έτοιμος να γράψεις για το φιάσκο του πρίγκιπα και να βγάλεις το άχτι σου για την κοροϊδία που βιώνει ο σύλλογος ενάμιση χρόνο, για τους βλάκες που πίστεψαν όλο αυτό, για, για, για… σε κάνουν να βλέπεις πόσο ασήμαντα είναι τα παραπάνω.
Μια τέτοια στιγμή είναι και η είδηση του χαμού του Νίκου Σαμαρά. Ενός ανθρώπου που δεν έγραψε ιστορία στον Παναθηναϊκό, αλλά στο βόλεϊ συνολικά, ένα άθλημα που υπηρέτησε όσο λίγοι και το ήξερε όσο ελάχιστοι στην χώρα μας. Το πόσο μεγάλη είναι η απώλεια κάποιου, φαίνεται από τις πρώτες αντιδράσεις και στην συγκεκριμένη περίπτωση η απώλεια του Εβρίτη Νίκου είναι τεράστια και θα κάνει το άθλημα πολύ πιο φτωχό. Τα σχόλια ακόμα και από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το άθλημα, αλλά έχουν στο μυαλό τους τον Σαμαρά της Ορεστιάδας δείχνουν στο μέγιστο βαθμό για πόσο μεγάλο είναι το κενό που αφήνει.
Πραγματικά θα μπορούσα να γράψω πολλά για τον μεγαλύτερο βολεϊμπολίστα που είδε η γενιά μου, αλλά ότι και να πεις είναι λίγο, προσπάθησα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου αλλά πάντα σκεφτόμουν και άλλα πράγματα και άλλα και άλλα και οι σκέψεις δεν είχαν σταματημό. Μια βδομάδα πριν μιλώντας με τον κουνιάδο μου του έλεγα πως ο Κουμεντάκης μου θυμίζει σε κορμί αλλά και σε στοιχεία τον μεγάλο Νίκο Σαμαρά και στην συνέχεια της συζήτησης του είπα πως μετά τον Καζάζη θα έβαζα τον εκλιπόντα παρότι δεν κέρδισε τους τίτλους που θα άξιζε. Ο πρώτος άλλωστε ήταν ο άνθρωπος που βλέποντάς τον με έκανε να ασχοληθώ με το βόλεϊ και ο δεύτερος να το αγαπήσω ακόμα περισσότερο.
Προσωπικά θα τον θυμάμαι τα δύο χρόνια που βρέθηκε στον Παναθηναϊκό να πανηγυρίζει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, έχοντας για συμπαίκτες τους Σιδηρόπουλο, Πανταλέων, Χατζηαντωνίου, Μαυράκη, Ντονά, Παπακοσμά την πρώτη χρονιά, συν τους Μούρεκ, Δημητρακόπουλο, Τσέργα, Χριστοφορίδη την δεύτερη. Και τις δύο χρονιές η ομάδα είχε κατακτήσει την 3η θέση, αλλά όσοι πηγαίναμε στον… Τάφο του Ινδού χαιρόμασταν βόλεϊ και ο αδικοχαμένος Νίκος ήταν ένας από τους λόγους. Και πραγματικά είναι κρίμα που κάθισε λίγο στο «τριφύλλι» και δεν ήταν στην ομάδα τα επόμενα χρόνια που ήταν σαφώς καλύτερα με περισσότερες διακρίσεις και επιτυχίες.
Όλος ο κόσμος βέβαια θα τον θυμάται για τις μεγάλες εμφανίσεις με την Εθνική, για τις αξέχαστες στιγμές με την Ορεστιάδα, τον έναν και μοναδικό τίτλο του με τον Ηρακλή, την αποθέωση που γνώρισε στην Τουρκία και την Φενέρ, αλλά κυρίως θα τον θυμάται γιατί ήταν αυτός που βοήθησε τα μέγιστα στο να μπει και πάλι για τα καλά το βόλεϊ στην ζωή μας. Με το στρατιωτικό και χαρακτηριστικό κούρεμα, το πάθος του, το σερβίς-δυναμίτη, την απίστευτη τεχνική και τον δυναμισμό του. Ο Νίκος Σαμαράς δεν θα είναι πλέον ανάμεσά μας, αλλά όσοι πραγματικά αγαπάνε το βόλεϊ δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν.
Θα τον ευχαριστούν για τις στιγμές που τους χάρισε και οι οποίες ήταν πολλές και σημαντικές με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα βρεθεί ο παίκτης που να μπορέσει να τους χαρίσει ανάλογες στιγμές. Ας είναι ελαφρύ το χώμα του και συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους δικούς του ανθρώπους…


πηγή:http://www.leoforos.gr