Ο Νίκος Λιαχούδης γράφει στο blog του για τη νίκη του Παναθηναϊκού κόντρα στη Λιέτουβος και όχι μόνο αλλά και για τους "καλοθελητές" που βιάζονται να κρίνουν από τον μήνα Νοέμβριο ξεχνώντας τα περσινά αλλά και παλαιότερα χρόνια.
Μαγική βραδιά στο ΟΑΚΑ χθες, όχι τόσο για τη, μεγάλη, νίκη όσο για όλο το σκηνικό που ζήσαμε. Ένας Παναθηναϊκός με δύο πρόσωπα, αδρεναλίνη, στήριξη και ξέσπασμα.
Πολλοί μπορεί να διαφωνήσουν και να πουν «έλα μωρέ, με τη Λιέτουβος του Τέπιτς έπαιζες». Κι όμως δεν είναι έτσι, εξού και ο τίτλος του άρθρου. Ο Παναθηναϊκός χθες δεν έπαιζε με την Λιέτουβος, μόνο.
Οι πράσινοι έπαιζαν με έναν δυνατό αντίπαλο, ίσως τον πιο δυνατό, το άγχος. Αυτό έπρεπε να κερδίσουν πρώτα και μετά του λιθουανούς. Αυτό φυσικά φάνηκε και στην αρχή του ματς.
Στο -13 οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν είχαν καμία ισορροπία, καμία υπομονή και κανέναν έλεγχο. Έτρεχαν χωρίς σκοπό, έκαναν βεβιασμένες ενέργειες, άνευ λόγου και αιτίας και πολλά λάθη. Έπαιζαν σαν "πρωτόβγαλτη" ομάδα που διεκδικούσε αυτό το βράδυ το πρώτο της τρόπαιο. Γιατί συνήθως αυτές "πνίγονται" από το φόβο τους.
Από δω και στο εξής, να μου το θυμηθείτε, θα δούμε έναν άλλο Παναθηναϊκό και αυτό το λέω κυρίως για τους «φίλους» που υποστηρίζουν το αντίθετο. Ας μην ξεχνάμε τους τραυματισμούς βασικών παικτών, Λάσμε απ΄την αρχή της σεζόν και τώρα, Ούκιτς που κόντεψαν να του κόψουν το μπάσκετ οι κροάτες, Μαυροκεφαλίδης από θλάση.
Για μία ακόμη φορά το rotation άνοιξε... διάπλατα, με την πρώτη πεντάδα να 'χει και δυο παιδιά τα οποία έως τώρα δεν ήταν και στην καλύτερη τους φάση (και δεν αποκλείεται να γίνει κάποια αλλαγή). Ο Κάρι -ένας εξ αυτών- αυτό το βράδυ ήταν καλύτερος, αλλά γρήγορα κάθισε στον πάγκο -για να πάρει σειρά άλλος.
Οι παίκτες συμφώνησαν στο ημίχρονο να κάνουν το αυτονόητο: να γίνουν ομάδα. Κατ' αρχάς ηρέμησαν, απέκτησαν υπομονή, μαζί και ισορροπία, αλλά και αποφασιστικότητα.
Μέχρι και ο (36χρονος από την Πέμπτη) Μπατίστ, βούτηξε για να σώσει μια μπάλα, ενώ οι Λιθουανοί έβγαζαν σημάδια κούρασης. Κάτι το γρήγορο φόρτωμα των ψηλών με φάουλ, κάτι η έλλειψη πολλών επιλογών, βοήθησε την κατάσταση για τον Παναθηναϊκό.
Είναι προφανές ότι οι πράσινοι δεν πατούν καλά και ότι ακόμη χρειάζονται χρόνο για να βρουν τη χημεία τους. Είτε ανακαλύπτοντας τη σωστή δόση με τα υπάρχοντα υλικά, είτε παίρνοντας τις αποφάσεις που κρίνουν απαραίτητες, πριν ριχτούν στην μάχη του ΤΟΡ 16.
Ζητείται σταθερότητα. Μια αρετή την οποία αυτή την περίοδο εκφράζει με απαράμιλλη συνέπεια ο Γιόνας Μασιούλις, ο οποίος τείνει να εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς. Είναι ο παίκτης που –τηρουμένων των αναλογιών- κάνει τα περισσότερα πράγματα στο γήπεδο με το υψηλότερο ποσοστό αποτελεσματικότητας.
Μαγική βραδιά στο ΟΑΚΑ χθες, όχι τόσο για τη, μεγάλη, νίκη όσο για όλο το σκηνικό που ζήσαμε. Ένας Παναθηναϊκός με δύο πρόσωπα, αδρεναλίνη, στήριξη και ξέσπασμα.
Πολλοί μπορεί να διαφωνήσουν και να πουν «έλα μωρέ, με τη Λιέτουβος του Τέπιτς έπαιζες». Κι όμως δεν είναι έτσι, εξού και ο τίτλος του άρθρου. Ο Παναθηναϊκός χθες δεν έπαιζε με την Λιέτουβος, μόνο.
Οι πράσινοι έπαιζαν με έναν δυνατό αντίπαλο, ίσως τον πιο δυνατό, το άγχος. Αυτό έπρεπε να κερδίσουν πρώτα και μετά του λιθουανούς. Αυτό φυσικά φάνηκε και στην αρχή του ματς.
Στο -13 οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν είχαν καμία ισορροπία, καμία υπομονή και κανέναν έλεγχο. Έτρεχαν χωρίς σκοπό, έκαναν βεβιασμένες ενέργειες, άνευ λόγου και αιτίας και πολλά λάθη. Έπαιζαν σαν "πρωτόβγαλτη" ομάδα που διεκδικούσε αυτό το βράδυ το πρώτο της τρόπαιο. Γιατί συνήθως αυτές "πνίγονται" από το φόβο τους.
Από δω και στο εξής, να μου το θυμηθείτε, θα δούμε έναν άλλο Παναθηναϊκό και αυτό το λέω κυρίως για τους «φίλους» που υποστηρίζουν το αντίθετο. Ας μην ξεχνάμε τους τραυματισμούς βασικών παικτών, Λάσμε απ΄την αρχή της σεζόν και τώρα, Ούκιτς που κόντεψαν να του κόψουν το μπάσκετ οι κροάτες, Μαυροκεφαλίδης από θλάση.
Για μία ακόμη φορά το rotation άνοιξε... διάπλατα, με την πρώτη πεντάδα να 'χει και δυο παιδιά τα οποία έως τώρα δεν ήταν και στην καλύτερη τους φάση (και δεν αποκλείεται να γίνει κάποια αλλαγή). Ο Κάρι -ένας εξ αυτών- αυτό το βράδυ ήταν καλύτερος, αλλά γρήγορα κάθισε στον πάγκο -για να πάρει σειρά άλλος.
Οι παίκτες συμφώνησαν στο ημίχρονο να κάνουν το αυτονόητο: να γίνουν ομάδα. Κατ' αρχάς ηρέμησαν, απέκτησαν υπομονή, μαζί και ισορροπία, αλλά και αποφασιστικότητα.
Μέχρι και ο (36χρονος από την Πέμπτη) Μπατίστ, βούτηξε για να σώσει μια μπάλα, ενώ οι Λιθουανοί έβγαζαν σημάδια κούρασης. Κάτι το γρήγορο φόρτωμα των ψηλών με φάουλ, κάτι η έλλειψη πολλών επιλογών, βοήθησε την κατάσταση για τον Παναθηναϊκό.
Είναι προφανές ότι οι πράσινοι δεν πατούν καλά και ότι ακόμη χρειάζονται χρόνο για να βρουν τη χημεία τους. Είτε ανακαλύπτοντας τη σωστή δόση με τα υπάρχοντα υλικά, είτε παίρνοντας τις αποφάσεις που κρίνουν απαραίτητες, πριν ριχτούν στην μάχη του ΤΟΡ 16.
Ζητείται σταθερότητα. Μια αρετή την οποία αυτή την περίοδο εκφράζει με απαράμιλλη συνέπεια ο Γιόνας Μασιούλις, ο οποίος τείνει να εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς. Είναι ο παίκτης που –τηρουμένων των αναλογιών- κάνει τα περισσότερα πράγματα στο γήπεδο με το υψηλότερο ποσοστό αποτελεσματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Eυχαριστούμε για το σχόλιο σας!